آرایش دادن بدن بدون عنایت به تزیین روح و خودنمایی در جامعه نه تنها زینت و آرایش واقعی نیست، بلکه آتش است بر بدن که استعدادهای خود و دیگران را نابود کرده و پرونده ی اعمال را تیره و سیاه می کند، لذا زینت هایی که با هدف خودنمایی در جامعه انجام می گیرد، در عالم قبر و جهان آخرت- براساس آیات و روایات تجسم اعمال- به شکل عذاب آشکار شده و بدن آنان را سوزانده و روحشان را آزار می دهد.
اما زینت و زیبایی باطن، همراه با آرایش مقبول و مجاز بدن، نه تنها هیچ زیانی ندارد، بلکه باعث می شود اعمال و رفتار فرد آنچنان زیبا جلوه گر شود که دیگران در همه ی عرصه های جاذبه های روحی و ملکوتی تحت تأثیر و شیفته جمال باطنی او قرار بگیرند و چه بسا مایه ی هدایت و راهنمایی دیگران به سوی کمال و انسانیت باشد. چه قدر فرق است میان این گروه و آن دسته: یکی می سوزاند و دیگری شکوفا می کند؛ آن ویران می کند و این آباد می سازد؛ آن دسته فساد و تباهی دارد که قرآن به آنها هشدار داده و می فرماید:
»وَ اللَّهُ لا یُحِبُّ الْفَسادَ» (1) و این گروه صلاح و اصلاح که به اینها بشارت داده، می فرماید:
»وَ هُوَ یَتَوَلَّى الصَّالِحینَ«؛ خداوند صالحان را سرپرستی و مشمول محبت و حمایت خود می کند. (2)
نصیحت سعدی این است که:
تن آدمی شریفست به جان آدمیت
نه همین لباس زیباست نشان آدمیت
اگر این درنده خویی ز طبیعت بمیرد
همه عمر زنده باشی به روان آدمیت
نه بیان فضل کردم که نصیحت تو گفتم
هم از آدمی شنیدیم بیان آدمیت
طیران مرغ دیدی تو ز پای بند شهوت
بدرآی تا ببینی طیران آدمیت
رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند
بنگر که تا چه حدست مکان آدمیت
بنابراین، نیاز انسان به لباس و پوشش تقوا به مراتب بیشتر از نیاز به لباس و پوشاک
مادی می باشد و این است راز کلام قرآن که لباس تقوا، زینت روح و بهترین لباس و زیور است، از این رو عاقلانه نیست که آدمی در بند اسارت تجمل پرستی و آرایش ها و زیبایی های غیر معقول بدنی باشد، چرا که پس از مرگ، بدنش مرداری می شود که بوی تعفن آن، اطرافیان را می آزارد و پس از دفن شدن در دل خاک از هم می پاشد و در مقابل، از آرایش و تزیین روح باقی و ابدی- که با صفات و ملکاتش محشور می شود- بی خبر و غافل گردد.
1) بقره (2) آیه 205.
2) اعراف (7) آیه 196.
