انسانها فطرتا زیبا دوست و زیبا طلباند، اما زن از آن جا که مظهر جمال و محبوب بودن است، علاقهى او به زیور، آرایش و خودنمایى بیشتر از مرد مىباشد و از طرفى مرد نیز مىخواهد همسرش را آراسته به زیور و آرایش ببیند.
به عبارت دیگر خالق هستى به منظور حفظ و استحکام بنیان خانواده، طبیعت زن را علاقهمند به زیور آلات و آراستن خویشتن قرار داد تا در پرتو آن، عشق و دلدادگى همسرش را بیشتر کرده و محبوبیتش نزد او همیشگى باشد و در نتیجه مرد نسبت به خانواده و تعهدهایش وفادار بماند. از طرف دیگر زن را به سلاح عفاف و حیا مجهز نمود تا تعدیل و کنترل کنندهى خصلت زینت خواهى و خودنمایى او باشد.
بدیهى است اگر این عفت و حیاى زن نابود یا کاسته شود، در خودآرایى و جلوهگرى راه افراط و زیاده روى را خواهد پیمود و این عمل به خارج از خانه و ایجاد تحریک جنسى در جامعه کشیده خواهد شد، که از عواقب خطرناک آن انحطاط و سقوط مقام معشوق و محبوب بودن زن و فروریختن بنیان خانواده یا ایجاد اختلاف و شکاف میان آنها مىباشد.
تأکید اسلام به زیبا سازى زن و شوهر براى یک دیگر به ویژه خودآرایى زن در محیط خانواده و قرار دادن ثواب و پاداش و فضیلتهاى زیادى براى آن، مبتنى بر این نیاز زن و مرد است تا در پرتو تأمین درست آن، از تعدى، انحراف، بیراهه رفتن و خودنمایى در جامعه جلوگیرى شود.
