تمام پاسخ ها را باید بدون طعنه ی مسخره آمیز و عصبانیت به جوانان داد. فرد جوان در این سن اهل شوخی نیست و به دیگران اجازه نمی دهد که با او شوخی کنند. او از قبل دچار این باور است که احساساتی استثنایی دارد و کسی او را درک نمی کند.
جوانی که با دشمنی و استهزاء در خانواده اش رو به رو شود، احساساتی متمرکز را در خود انباشته می کند. این انباشته ها در دوره ی بعدی که دوره ی بحران انفجار شخصیتی است به شکل خشونت آمیزی رها می شود. حتی اگر از عهده این مشکل برآید و نرم تر شود، باز والدین نمی توانند از این که فاصله ای بین خود و فرزندان شان ایجاد شود پرهیز کنند، زیرا او دنیایی ماورای دنیای خانواده اش کشف کرده است.
نوجوان نیاز دارد به جست و جوی افکار و اطلاعات جدیدی بپردازد. او باید افق دیدش را گسترش دهد. ناگهان، بودن کنار خانواده در روزهای تعطیل به نظرش بیهوده جلوه می کند.
بسیاری از والدین نمی توانند آن طور که باید، این بحران را تحمل کنند. آن ها بحران های دوران بلوغ خود را از یاد برده اند و خیال می کنند که فرزندشان از آن ها فاصله گرفته است. لذا عکس العمل شان مملو از ملامت و مراقبت های مشکوک است. آن ها می گویند: شرم آور است که بعد از تمام
زحماتی که کشیده ایم کسی دوستمان ندارد. نوجوان پاسخ می دهد که او خودش نخواسته که به دنیا بیاید و اینجاست که مشاجره شروع می شود. نتیجه کاملاً واضح است: احساس عدم درک و طرد شدگی و افزایش فاصله بین والدین و نوجوان.
مادر با خود می گوید: «او دیگر مرا دوست ندارد«. جوان با خود می گوید: «آن ها همه مخالف من هستند. هیچ کس مرا دوست ندارد«.
والدین باید یاد بگیرند که چگونه گرمای محبت و رفتارشان را بدون مطالبه چیزی و بدون تفتیش عقاید مداوم، حفظ کنند. باید به جای بسیاری حرف های بیهوده یا ناراحت کننده، رفتاری دلسوزانه و بی سرو صدا در پیش گرفت.
کودک مانند پروانه ای است که از پیله ی خویش خارج می شود و مطمئناً این دوره، دوره ی مناسبی برای شکل کردن وضعیتش نیست.
عقل حکم می کند که والدین روابط نوجوان در خارج از خانه را بپذیرند و در درجه ی اول نسبت به دوستان جدا نشدنی یا دوستی که قلباً مورد علاقه اش است و کسی که مورد اعتماد نوجوان است و همیشه با اوست حساسیت به خرج ندهند.
گاهی هم این احساسات پرشور، به طرف افراد بالغ(1) هدایت می شود.
معمولاً حسد والدین از این دلبستگی ها بر انگیخته می شود و این اشتباه است. والدین باید به دور از احساس ناراحتی از روابط خارجی فرزندشان، درک کنند که او به مدل های جدیدی، ایده های نو و افق های گسترده تری احتیاج دارد، تا به شخصیت خود شکل دهد.
برای این نوع دوستی ها باید شرایط مساعد فراهم شود مگر در موارد استثنایی که در آن خطر انحراف جنسی، نوجوان را تهدید می کند. باید توجه کرد اگر این انحراف از قبل شکل گرفته باشد، دیگر برای آگاه کردن نوجوان دیر است.
این اطلاعات باید از قبل به نوجوان داده شود و در این مورد کوچک ترین تردیدی روا نیست.
1) دایی، مادر خوانده، معلم یا یک دوست مسن تر.
