مثال دیگری را در نظر می گیریم. کودک اغلب خود را با شکستن اسباب بازی هایش سرگرم می کند و به نظر می آید که از این کار لذت می برد و اگر بار اولی که این کار را کرده مورد سرزنش واقع شده باشد اکنون بدون این که نشان دهد عمدی است، این کار را می کند.
اگر با حالتی تهاجمی و با گفتن این که او غیر قابل تحمل است از او بپرسیم که چرا آن ها را شکسته، خواهد گفت که عمدی این کار را نکرده است و یا اگر هم مسئولیت آن را به عهده بگیرد، خواهد گفت: «چون آن ها مال خودش هستند هر کاری که بخواهد با آن ها می کند«. اما تصور کنید که والدین موفق به فرو نشاندن خشم و عصبانیت به حق خود در برابر عملی چنین احمقانه و پرخرج بشوند. در نظر بگیریم که آن ها رفتار جستجو گر همراه با اندیشه و تفکری را که در تلاش بیان کردن آن هستیم بپذیرند. در این صورت آن ها به فکر می افتند که شاید حرکت و رفتار کودک علامت و نشانه ی روانی پنهانی
دارد، می فهمند که در برابر رفتاری مکرر و افراطی که در سیر طبیعی شخصیت کودک نمی باشد، قرار گرفته اند.
آن ها از خود خواهند پرسید، آیا آن رفتار نشانه ی بروز احساسی عمیق و پنهانی و یا حتی نشانه ی یک عقده نیست؟
به تدریج متوجه خواهند شد که کودک از اسباب بازی هایش انتقام می گیرد و تقصیر را بر گردن اسباب بازی هایش می اندازد و نسبت به دیگران کینه پیدا می کند.
آن ها از خود خواهند پرسید، عملاً چه چیزی در زندگی کودک این احساس انتقام همراه با تهاجم را توجیه می کند؟ آیا این کینه نسبت به شخصی است که این اسباب بازی ها را به او داده است و یا نسبت به کودک دیگری است که می تواند به جای او با آن ها بازی کند؟ و یا نسبت به خودش!؟ چرا که او خود را به خاطر چیزی سرزنش می کند، و بالاخره سئوال این چنین مطرح می شود که: «اسباب بازی معرف چه فکری است؟» و سپس هنگامی که پاسخ در ادامه ی مشاهدات و تفکرات مشخص می شود، این سئوال باقی می ماند که چه اتفاقی افتاده که کودک در برابر فردی خاص دچار عصبانیت شده است؟ علاوه بر این دلایل مشهود، دلیل بسیار عمیق تری نیز وجود دارد. هیچ گاه نباید به طور مستقیم از کودک سئوال کرد.
با این کار او را در مکانیزم دفاع قرار خواهیم داد. او نه تنها نخواهد توانست
آن چه را که در درونش می گذرد بیان کند، بلکه این کار مشاهدات بعدی را نیز بسیار دشوارتر می سازد. معهذا برای تهیه ی چند عنصر جدید در فکر، ما پیشنهاد یک تست کوچک را سودمند می دانیم: «تست عقاید» یک تست تصویری نیست. بدین مفهوم که لازم نیست کودک برای بیان کردن و یا ساختن آن تلاش کند. تلاشی که کودک با اجبار انجام می دهد و در آن راحت نیست، به هیچ نتیجه ای برای تعبیر و تاویل رفتارها نخواهد رسید. توجه کنید این تست تنها ارزش اطلاعاتی و نشانه ایی دارد.
