همان طور که در بالا اشاره شد، عقده ها در اغلب مواردی که به طور مستقیم ناراحتی های عصبی را بروز نمی دهند، ناشی از بیماری های خانوادگی و یا بیماری های کودکی می باشند، یا بر عهده گرفتن مسئولیت ایجاد تغییر و تحول در روابط خانوادگی، والدین مستقیم در معالجه ی بیماری های روانی که به نوبه ی خود باعث ایجاد نوعی شکوفایی آزادانه در شخصیت کودک نیز می گردد، موثر واقع می شوند.
برای مثال، والدین فرانسوا که او را در تست آزمایش کردیم، برای رفع عقده ی طردشدگی او چه می توانند بکنند؟
1. آن ها ابتدا باید احساسات عمیق کودک را درک کنند. فرانسوا تصور می کند که خانواده (والدین، برادران و خواهران) تشکیل گروه کوچک و متحدی را داده اند که او از آن گروه طرد شده است، او خود را زیادی حس می کند و این چیزی است که در او ایجاد نوعی ناراحتی و رنج دایمی کرده و او را بیش از حد ظنین گردانده است.
2. آن ها سعی می کنند که ریشه ی این عقده را در رویدادهای زندگی فرانسوا بیابند. در این مورد، علت واضح است: تولد نوزاد دوم هنگامی که فرانسوا برای مدتی طولانی به روستا فرستاده شده است و بازگشت او به خانه همراه با یافتن کسی که به ناحق جای او را گرفته، کافی است که نشان دهد چگونه احساس طردشدگی در او ایجاد شده است.
3. آن ها از خود می پرسند، در رفتارهای گذشته شان، چه چیزی باعث کمک بر تثبیت این مشکل در کودک شده است، به عبارتی آن ها از وجدان خود آزمایش واقعی به عمل می آورند و در می یابند که هر دو در حالی که بسیار پر مشغله بودند، بعد از ساعات کار دیگر نمی توانستند به چیز دیگری جز مراقبت از نوزاد بپردازند. بعد از تولد نوزاد والدین گرایشی کاملاً طبیعی بر این مسئله دارند که کودک بزرگ تر خود می تواند به راحتی به انجام کارهای خود بپردازد. آن ها در مورد عقده مستقیماً به چیزی اشاره نمی کنند.
4. آن ها بدون این که به طور مستقیم چیزی را بیان کنند، رفتار خود را تغییر خواهند داد، و این تغییر به نحوی است که فرانسوا را بیش از پیش وارد محیط خانوادگی خود می کند. آن ها نظر او را راجع به مسایل کوچک خانوادگی، بخصوص آن چه که در رابطه با برادران و خواهران او می باشد، می پرسند و در حضور او از بردن بچه های کوچک تر به گردش و مهمانی خودداری می کنند، در صورت نیاز آن ها فقط فرانسوا را در ایام تعطیلات با خود می برند و نیز بسیار صبورانه عمل می کنند، چرا که بهبودی در مدت یک روز حاصل نخواهد شد.
5. والدین همچنین می توانند سعی کنند که به عکس العمل های جبرانی کودک کمک نمایند.
مثلاً این که بفهمند که فرانسوا با انجام کارهایی خاص، آن هم به طور مستقل، خود را خوش بخت حس خواهد کرد. ممکن است آن ها با ایجاد یک گارگاه که او زمان زیادی را به دل خواه، جدای از دیگران در آنجا باشد نیز به موفقیت دست یابند.
متخصص روانشناس به حل موارد دشوارتر خواهد پرداخت: اگر ریشه های مشکل روانی از خاطر رفته باشد، اگر رفتار به گونه ای تثبیت یافته باشد که بر طرف نمودن عقده طولانی باشد، اگر روش های برخورد با مسئله قطعی و مسلم نباشد، مشورت با یک روانشناس و یا حتی پزشک ضروری است. والدین می توانند با کمک توصیه های او، روش درمان کودک خود را فرا گیرند. در مجموع، این روش طولانی و دقیق است و نه تنها نیازمند صبر، بلکه نیازمند مشارکت دایمی والدین است، همان طور که یک پزشک نمی تواند معجزه کند روانشناس نیز یک معجزه گر نیست. او تنها به بیمار کمک می کند تا خود را درمان کند.
